From LA to San Francisco

Zaterdag 6-9
Vanmorgen Met nog 5 motoren en de volgauto het laatste traject van LA naar San Francisco gestart. Eerst via de highway, die vanwege de zaterdag minder druk was, naar Hollywood gereden en ontbeten bij Mel's Drive-in wat al lang geen Drive-in meer is.
Van daar uit de "Walk of Fame" opgelopen over de sterren van beroemdheden behalve die van Mohammed Ali. Zijn ster is in de gevel van een van de gebouwen langs de Walk of Fame gemetseld omdat hij niet wilde dat er over hem heen zou worden gelopen. Dit grapje heeft hem aardig wat dollars gekost.
Via de Beverly Hills, een wijk met kapitale villa's, de North Pacific coast Highway 101 genomen. Deze weg loopt zoveel mogelijk langs de kust naar het Noorden. Praktisch de hele route zie je links de fraaie brede stranden en huizen die soms boven het water zijn gebouwd. Rechts, tegen berghellingen op, de meest mooie villa's.
Bij Santa Barbara zijn we van de 101 afgeweken en hebben via het Rattelsnake Canyon park een mooie route dwars door de bergen genomen. Ook hier reden we door mooie dorpen met grote ranches en veel grond dat is afgebakend met kilometers lang, wit geschilderd hekwerk. Wat opvalt is dat het overal erg schoon is. Nergens ligt afval op straat of in de bermen. In Californië krijg je een boete van 2000 dollar als je afval op straat gooit dus laat je het wel uit je hoofd. De politie is sterk aanwezig en staat vaak op een zijweg verdekt opgesteld. Zo ook op een erg bochtige weg in de bergen waar motorrijders op van die racemonsters doorheen scheuren alsof ze op een circuit
rijden. Toen wij er reden was een motoragent met gillende sirene
net zo'n maniak aan het achtervolgen.
In de wat lagere en meer heuvelachtige gebieden zagen we op de dorre berghellingen de eerste Californische wijngaarden als groene voetbalvelden tussen het gele gras liggen.
Omdat de tocht door de bergen veel tijd kostte, hebben we de laatste 120 km weer de highway 101 genomen en waren om 18.00 uur in het Motel. Het begint enorm te wennen om elke morgen op de motor te stappen. Omdat ik mijn rechterbeen niet helemaal kan buigen heb ik een geheel eigen manier om op de motor te gaan zitten. Ik zwaai mijn rechterbeen niet achterlangs maar strek het naar voren, slinger het dan over de benzinetank en hup ik zit. Het afstappen doe ik wel achterlangs. Dit lukt net omdat de buddyseat op mijn verzoek is weggehaald. Hierdoor is de motor wat lager geworden en ik met behulp van mijn rechterhand mijn rechterbeen over het achterspatbord kan trekken. Het lijkt ingewikkeld maar het gaat mij prima af.
Dan het starten, eerst een harde klap en dan begint de motor te ronken. De machine heeft 6 versnellingen. Het schakelen gaat soepel maar je hoort wel het harde tikken van het schakelen van de een naar de andere versnelling. In de bergen is het hard werken want daar ben je constant aan het schakelen. Je moet steeds voldoende trekkracht opbouwen. Schakel je niet op tijd dan begint de motor klapperen en verlies je enorm aan trekkracht. Het is een machtige rauwe motor waarop het rijden een feest is.
Vandaag de een na laatste dag, naar Watsonville.